از زمین بازی تا افق‌های ذهن

من از جایی شروع کردم که خیلی‌ها ممکن است آن را پایان راه بدانند. از سال‌های نوجوانی یاد گرفتم که باید روی خودم تکیه کنم—مرتضی. نه فقط بر پاهایم که مرا در زمین فوتبال جلو می‌بردند، بلکه بر ذهنم، جایی که ایمان به توانایی‌هایم، پشتکار و رؤیاهای بزرگ ریشه گرفته بودند.

من، مرتضی، هرگز منتظر معجزه نبودم. مسیر خودم را ساختم—با تمرین بی‌امان، با یادگیری مداوم، و با چرخه تکرارشونده شکست و دوباره برخاستن. هر زمین خاکی برایم کلاس درسی بود، هر چالش فرصتی برای رشد، و هر اشتباه در فوتبال جوانی‌ام یادآوری برای بهتر شدن.

در این مسیر، بارها زمین خوردم، اما یک چیز همیشه به من کمک کرد دوباره برخیزم:
«ایمان در ذهن. باوری که اگر ساخته شود، می‌تواند به دست بیاید—اگر ادامه بدهی.»

اکنون، دور از آن روزهای ابتدایی، تنها چیزی که هنوز برایم مهم است این است که این سفر فقط برای خودم نیست.
می‌خواهم به نوجوانان نشان بدهم که آن‌ها هم می‌توانند—اگر باور داشته باشند.
می‌خواهم مسیری بسازم که سفر را برای خیلی‌های دیگر ساده‌تر کند، همان‌طور که برای من بود.

برای من، این فقط فوتبال نیست. این یک مسئولیت است. راهی برای ساختن آینده‌ای بهتر—با ذهنی قوی‌تر.

من می‌نویسم. از دل زمین، از ژرفای وجود و ذهنم. از فوتبال، از زندگی‌ام. و این‌گونه در ذهنم نقش می‌بندد:
موفقیت فقط رسیدن نیست، بلکه ساختن مسیری برای دیگران نیز هست.